Hartslagmeter, check. Powermeter, check. Bidon, check. Banaan, check. Regenjas, check. Goede zin, check. Daar sta je dan. Voor het eerst samen met mijn nieuwe ploeggenoten op pad. Maar wat misschien nog wel spannender is: het is de eerste keer op de bike in de bergen sinds mijn blessure. Hoe zal dat gaan? Waar sta ik? Hoe gaat het met mijn blessure? Kan ik überhaupt wel volgen? Komen mijn klachten weer terug?
Samen met mijn nieuwe ploeggenoten ga ik fietsen. Losfietsen dat was het doel. Tenminste dat dacht ik….
Nadat we bij ons huis vertrokken waren, fietsten we de kust weg op. Een super mooie heuvelachtige weg met prachtige uitzichten. De weg waar ik normaal gesproken lekker op los ging fietsen. Waar ik kon genieten van de omgeving…
Pfff, wat rijden ze toch hard, dacht ik al toen we de tweede heuvel opreden. Het ging niet eens echt hard. Maar te hard voor mijn benen. De angst, krijg ik weer een reactie van mijn blessure. Dubio, zal ik gewoon eraan blijven hangen of doen wat mijn trainster op het hard heeft gedrukt: “Doe echt je eigen ding. Daar heb later plezier van”.
Weet je, ik vond het gewoon spannend. Hoe zouden mijn benen voelen aan het einde van de week? Zou mijn blessure terugkomen?
We draaien de voet van de Benissa op. Een klim die lekker rustig omhoog loopt. Normaal gesproken… Ik spreek mezelf toe: “Kom op Sanne, de makkelijkste weg is om omhoog te harken met de groep. Maar je hebt een doel, wees verstandig”.
Ik los. Nog geen 500m van de klim gereden en al een mentale strijd met mezelf gestreden. Hoe zal dit trainingskamp gaan, met mijn nieuwe ploeggenoten?
Mijn ploegleider fietst langs me en spreekt me toe. Ik spreek mijn angst uit. Zal die pijn weer terug komen? Probeer mijn tranen te verbergen en zie de dames steeds verder van me weg fietsen. Mijn tranen verbergend zeg ik dat hij wel met de groep mee kan gaan.
Even alleen zijn en mijn tranen en mijn gedachte de vrije loop laten… Hoe fijn is het dan om alleen te zijn.
Oei, daar heb je onze volgauto. Met twee fotografen en een cameraman. Laten zij dit nu het perfecte moment vinden om mij in beeld te brengen. Rrrr. Ik roep nog: deze beelden kunnen jullie toch niet gebruiken. (Ik rijd namelijk nog in Rabobank kleding).
Het antwoorden dat ik kreeg: ik ben fan van jou! Hoe kan iemand nu fan zijn als ik op deze manier fiets? Balen…ik wil alleen zijn.
Eindelijk, ze rijden door. Ik ben alleen met mijn fiets, mijn gedachtes en mijn tranen.
Wat is mijn team toch ver vooruit…. Ik zie hen twee haarspeltbochten verderop rijden. Damm. Tegenvaller. En de twijfel: “Hoe zullen mijn benen reageren?”
De klim, deze ken ik veel te goed. Bijna de top bereikt. Daar komen twee ploeggenoten aan. Shit, die tranen zijn echt niet te verbergen. Wil eigenlijk gewoon trots zijn. Trots dat ik mijn plan volg, naar mijn lichaam luister. Maar zo voelt het dus echt niet.
Maar weet je, toch ben ik trots. Trots dat ik mijn eigen plan heb gevolgd. Mijn eigen training heb gedaan. Want weet je, het is vele malen makkelijker om gewoon in de wielen te blijven zitten. Maar of dat dat verstandig is?
Ik moet gewoon mijn eigen plan volgen. Dan kom ik vanzelf weer terug.
Stapje voor stapje.
Feel Bioteaful!
VOLG DEZE BLOG VIA BLOGLOVIN | TWITTER | INSTAGRAM | GOOGLE+| FACEBOOK
- patronen doorbreken met familie opstellingen - 20 oktober 2021
- Intelligent bewegen – Interview met fabio d’agata - 2 maart 2021
- Investeren voor vrijheid – Interview met Susanna Thakoeri - 12 februari 2021
Hallo sanne, terug opbouwen is mss moeilijk maar met de steun van je vrienden familie en ook van al je supporters zal je dat allemaal overwinnen. En volgend jaar staan we langs de zijlijn om je enorm aan te moedigen. Het komt allemaal goed
Dank je wel Jeroen! Daar heb ik ook het volste vertrouwen in!